تو سری میخوردم مسخرم میکردن
وقتی هر طرف میرفتم جای من نبود
شاید همین الانشم زوده برام
اونقدی پرم که فک کردم
به هر اشغالی دل بستم
نمیرسه چرا قصم تش
شایدم بوده عیب از من
درست آخه گاهی بد عادتم
پره پرم پر حسرت
همه درا روم بستس
چرا بهتر از قبل نمیشه
همین روزا حیفم کرد
صد  بار روزی کشتنم
ولی ساختمش باز از قبل
ضربه ها که سمتم میاد
خورد میشن با تنم
ولی خوشیامو جازدم
سختی کشیدم راه بلد
آسمون نوری نداشت برام
واِلا منم آدمم
سختیا می‌سازن شاه ازم پس
فکرشم نکن راه بدم ن
اگه بجوشه خون تنم
از همتون کفری ترم




میرم
تا دیگ کسیو نبینم
من از خودم از همه سیرم
با همه خاطرات درگیرم
من میرم
همه از ذهن من پریدن
تو عین جوونی من پیرم
اگه بمونم میمیرم
رو به راه همه چی
خراب باشم برا چی
وقتی بوی خوشبختی
روی تنم می‌پیچید
فیریک میشم قبل خواب
رو همه رویاهام
ن حسی دارم به کسی
ن دلخورم از بی کسی
کاشکی یه روز از نگاهم دنیارو ببینی
خنده هارو میچینمو میپیچمش تو کاغذ
پ قبول کن حق بدی
تولکمو حرفی نیست
از بچگی ترسوندنم از خدا
زمینم میزدن همون حسودا
پامیشدم تو روشون
محکم تر از قبل
ته دلم صابون زدم
تاکه رسیدم به حدف
سری اونو حذمش کنم
اشتباهم درس نمیداد
بلکه برام عبرت بود
هر احمقی مسخرم میکرد
میزاشتم ایول روش
صاده تر از نقاشی یه بچه سه سالم
دقیقم عین ساعت یه ثانیه صب کنم




عیب واسم
سراشیبه زندگی تشنه محبتیمو
به هر کسی دل دادیم
درمون مالیدن همه
فرق داشت ولی این یکی
حرفامو زدم شبا فقط به اون بالایی
اونکه جوابی ندادو برام خوندش لالایی
میرم
تا دیگ کسیو نبینم
من از خودم از همه سیرم
با همه خاطرات درگیرم
من میرم
همه از ذهن من پریدن
تو عین جوونی من پیرم
اگه بمونم میمیرم