ردپای پاییز ؛ میان خش خش کفش های کتانی تو میان پرسه

های بی منطق من و عبور چمدان تنفر برانگیز تو ردپای پاییز ؛ میان

قهقه زدن هایی که زرد شد میانِ چشم های دوخته به جاده ای

که خیس شد! خیس شد... پاییزِ عزیزم آخر این چه وقت آمدنت

بود؟ روزهاست چشم براه تو هستم! چه بیراه ها که نرفته ام و چه

جاده های بی انتهایی که... میان این همه اتفاق فقط تورا کم داشتم

؛ که آمدی... تو را با صدای بهت زده ی خاطرات مان صدای خِس خِس

مخفیانه نفس های من و گرم کردن دست های تو در جیبِ پالتو سرمازده

ی من. صدای خندهایت که آمیخته با خش خش برگ هاست پشت زیباترین

کوچه باغ زندگی. پاییزٍ عزیزم دوباره آمدی؟ دوباره بغض هایم راحت تر خواهد

شکست...؟ حضورت را خوش آمد گفتم از همین ثانیه اول به چشم هایی

که عجیب بهانه گیر شده قسم؛ قسم به داغی تابستانی که وهم سبزش را

بر دلم نشانده بود تو انگار پاییز جان محرم ترین فصل سال هستی به من... دوباره

به تماشا می نشینم عاشقانه هایت را و اینبار تنهاتر از همیشه...

میبینی؟ همه ی این دلمشغولی ها را مدیون توهستم؛ پاییزِ عزیزم ممنون ک هستی