تاوان از مرتضی فکری

یادمه زمانیکه دلم رو بردی
دل دخترای شهرو برده بودم
سر عشق هیچ کسی تا قبل اون روز
به خدا که من قسم نخورده بودم
ذره ذره آب شدم تا پیر شدم من
غصه ی تو مثل سم تنم رو خشکوند
داغ عشق تو واسه همیشه روی
این تن شکسته از خیانتت موند
دیگه بین من و تو هیچی نمونده از چشام افتادی
هیچ وقتی نمی بخشم اون همه زجری رو که بهم دادی
توی آتیشی که من روزی میسوختم میسوزی حتما تو
تاوان همه دردی رو کشیدم پس میدی قطعا تو




برگهای برندمو تو زندگیم من
همشونو پای عشقتو سوزوندم
همه مخالفای عشقمونو
واسه خاطرت سره جاشون نشوندم
ازهمه بخاطرت گذشتم اما
با خیانتت چه خوب گذشتی از من
روزی که میرفتی با بیرحمی اون روز
دلمو چه بد شکستی وقت رفتن
دیگه بین من و تو هیچی نمونده از چشام افتادی
هیچ وقتی نمی بخشم اون همه زجری رو که بهم دادی
توی آتیشی که من روزی میسوختم میسوزی حتما تو
تاوان همه دردی رو که کشیدم پس میدی قطعا تو