توجه نکردی به تنهاییامو ندیدی چه ترسی نشست تو نگامو مدارا نکردی

با دلتنگیامو فقط خواستی باشی بجای خدامو با هر رد پایی که اندازه

کفشته راه میامو جلو هرکی چشماش شبیه خودت میشه کوتاه میامو

نموندی باهامو خزونم که از زور تنهاییام میخوام مثل پیچک بپیچی به پام

تو دردی من اینو میفهمم ولی بگو جز تو درمون و از کی بخوام تو بارونی

کهنه کنج خونه که خیلی چیزا از دل من میدونه چه آغوش گرمی چه پاییز

سردی چقدر فکر میکردم یه روز بر میگردی تو داروغه شهر تنهاییامی دروغ

قشنگ توی خنده هامی خیال میگنی رفتی اما تو هستی خیال کن هنوز

شونه گریه هامی خزونم که از زور تنهاییام میخوام مثل پیچک بپیچی

به پام تو دردی من اینو میفهمم ولی بگو جز تو درمون و از کی بخوام